Maroko
Strana 1 od 1
Maroko
Kraljevina Maroko je zemlja na severozapadu Afrike. Izlazi na Atlantski okean i Sredozemno more. Graniči sa Alžirom na istoku i Zapadnom Saharom na jugu.
Maroko je proglasio suverenost nad Zapadnom Saharom i drži najveći deo njene teritorije još od 1975. godine.
Puno arapsko ime se može prevesti kao Zapadno Kraljevstvo. Al-Magreb znači zapad. Samo ime Maroko potiče od imena bivše prestonice Marakeš (znači "Božija zemlja" na Berberskom jeziku).Relativno široku niziju uz obalu Atlantskog okeana uokviruju sa severa planina Rif, paralelno mediteranskoj obali, a s istoka i juga planine Atlasa u kojem se nalazi i najviši vrh, Džebel Toubkal (4.165 m). Uz obalu severnog dela Maroka klima je mediteranska, a u unutrašnjosti nešto oštrija, s hladnijim zimama i toplijim letima. Količina padavina opada od severa prema jugu; najjužniji delovi zemlje pripadaju Sahari. Planinski vrhovi na severu pokriveni su snegom veći deo godine
Prvi zabeleženi stanovnici područja današnjeg Maroka bili su Berberi. Krajem 7. veka s istoka su stigli arapski osvajači i doneli islam. U 11. veku područje je postalo deo države Almoravida, a u 12. veku Almohada. U 16. veku Marokanci su se uspeli odupreti pokušajima evropske kolonizacije i otomanskim osvajačima koji su zauzeli susedni Alžir i na taj način stvorili zasebni identitet. Godine 1666. lokalni vladar sa severoistoka Ar-Rašid zauzeo je Fes, a nešto kasnije i većinu marokanske unutrašnjosti, utemeljivši tako dinastiju Alavi koja vlada Marokom do danas.
Godine 1830. Francuzi su osvojili susedni Alžir, ali je Maroko ostao nezavisan sve do početka 20. veka kada je Velika Britanija popustila pred zahtevima Francuske i otvorila joj put prema većem uticaju u zemlji. Francuskim pretenzijama u Maroku protivila se Nemačka, pa je diplomatska kriza u dva navrata, 1906. i 1911. zamalo prerasla u oružani sukob velikih sila. Godine 1912. Maroko je postao francuski protektorat pod formalnom upravom sultana, ali sa stvarnom moći u rukama francuskog glavnog rezidenta. Severni deo zemlje dospeo je pod upravu Španije sa središtem u Tetuanu, a Tanger je postao međunarodni grad.
Za vreme francuske vlasti administrativni centar Maroka premešteno je iz unutrašnjosti na obalu. Luka Kazablanka je izrasla u milionski grad, industrijski i financijski centar sa značajnom zajednicom Evropljana, a Rabat postao nova prestonica. Nakon Drugog svetskog rata sve su izraženije bile težnje Marokanaca za samostalnošću, utelovljene u osobi sultana Muhameda V. Francuska je pokušala zaustaviti osamostaljenje, ali je u drugoj polovini 1950ih morala popustiti i Maroko je 1956. postao nezavisna monarhija, a godinu dana kasnije sultan Mohamed proglasio se kraljem.
Marokansku nezavisnost obeležila je duga (1961. – 1999.) vladavina kralja Hasana II, koji je kombinacijom autoritarne i umereno reformističke politike uspeo održati jedinstvo i političku stabilnost zemlje. Maroko je za razliku od mnogih arapskih zemalja ostao čvrsto na strani Zapada u Hladnom ratu. Godine 1976. Hasan je u savezništvu s Mauritanijom zauzeo susednu Zapadnu Saharu, bivšu špansku koloniju s vrednim ležištima fosfata, otpočevši time sukob sa zapadnosaharskim gerilskim pokretom Polisario, kog je podržavao susedni Alžir.
U 1990ima u Maroku je započeo proces postupne demokratizacije. Hasana je naslijedio sin Muhamed VI, koji je ubrzao političke i društvene reforme.
Glavni jezici stanovništva su arapski, odnosno njegovo narječje koji se značajno razlikuje od standardnog jezika, te narečja berberskog kojima se govori uglavnom u planinskim područjima. Stanovništvo Maroka je mešavina mnogih skupina, od starosjeditelja Berbera, preko doseljenika iz severne i podsaharske Afrike, do izbjeglica s Iberijskog poluostrva nakon rekonkviste.
Državna religija je islam, kojoj pripadaju gotovo svi stanovnici. Većina Marokanaca po veri su sunitski muslimani, kojima pripadaju Arapi i Berberi.
Maroko je po broju stanovnika četvrta arapska zemlja, iza Egipta, Sudana i Alžira. Arapi su došli u Maroko u 7. veku i uspostavili svoju kulturu ondje. Jevrejska zajednica u Maroku se značajno smanjila, a trenutno broji oko 7.000 stanovnika.
Većina od 100.000 inostranih stanovnika su Francuzi i Španci, od kojih su mnogi učitelji ili visokokvalikikovani radnici. Sve više i više je i penzionera, posebno u Marakešu.
Maroko je monarhija u kojoj postoji parlament i nezavisno sudstvo. Na čelu države je kralj. On predsedava Savetom ministara, imenuje premijera na osnovu rezultata izbora, imenuje sve ministre u vladi na predlog premijera i ima pravo da raspusti skupštinu, raspiše nove izbore i smeni ministre. Kralj je vrhovni komandant vojske i religijski lider.
[You must be registered and logged in to see this link.]
Maroko je proglasio suverenost nad Zapadnom Saharom i drži najveći deo njene teritorije još od 1975. godine.
Puno arapsko ime se može prevesti kao Zapadno Kraljevstvo. Al-Magreb znači zapad. Samo ime Maroko potiče od imena bivše prestonice Marakeš (znači "Božija zemlja" na Berberskom jeziku).Relativno široku niziju uz obalu Atlantskog okeana uokviruju sa severa planina Rif, paralelno mediteranskoj obali, a s istoka i juga planine Atlasa u kojem se nalazi i najviši vrh, Džebel Toubkal (4.165 m). Uz obalu severnog dela Maroka klima je mediteranska, a u unutrašnjosti nešto oštrija, s hladnijim zimama i toplijim letima. Količina padavina opada od severa prema jugu; najjužniji delovi zemlje pripadaju Sahari. Planinski vrhovi na severu pokriveni su snegom veći deo godine
Prvi zabeleženi stanovnici područja današnjeg Maroka bili su Berberi. Krajem 7. veka s istoka su stigli arapski osvajači i doneli islam. U 11. veku područje je postalo deo države Almoravida, a u 12. veku Almohada. U 16. veku Marokanci su se uspeli odupreti pokušajima evropske kolonizacije i otomanskim osvajačima koji su zauzeli susedni Alžir i na taj način stvorili zasebni identitet. Godine 1666. lokalni vladar sa severoistoka Ar-Rašid zauzeo je Fes, a nešto kasnije i većinu marokanske unutrašnjosti, utemeljivši tako dinastiju Alavi koja vlada Marokom do danas.
Godine 1830. Francuzi su osvojili susedni Alžir, ali je Maroko ostao nezavisan sve do početka 20. veka kada je Velika Britanija popustila pred zahtevima Francuske i otvorila joj put prema većem uticaju u zemlji. Francuskim pretenzijama u Maroku protivila se Nemačka, pa je diplomatska kriza u dva navrata, 1906. i 1911. zamalo prerasla u oružani sukob velikih sila. Godine 1912. Maroko je postao francuski protektorat pod formalnom upravom sultana, ali sa stvarnom moći u rukama francuskog glavnog rezidenta. Severni deo zemlje dospeo je pod upravu Španije sa središtem u Tetuanu, a Tanger je postao međunarodni grad.
Za vreme francuske vlasti administrativni centar Maroka premešteno je iz unutrašnjosti na obalu. Luka Kazablanka je izrasla u milionski grad, industrijski i financijski centar sa značajnom zajednicom Evropljana, a Rabat postao nova prestonica. Nakon Drugog svetskog rata sve su izraženije bile težnje Marokanaca za samostalnošću, utelovljene u osobi sultana Muhameda V. Francuska je pokušala zaustaviti osamostaljenje, ali je u drugoj polovini 1950ih morala popustiti i Maroko je 1956. postao nezavisna monarhija, a godinu dana kasnije sultan Mohamed proglasio se kraljem.
Marokansku nezavisnost obeležila je duga (1961. – 1999.) vladavina kralja Hasana II, koji je kombinacijom autoritarne i umereno reformističke politike uspeo održati jedinstvo i političku stabilnost zemlje. Maroko je za razliku od mnogih arapskih zemalja ostao čvrsto na strani Zapada u Hladnom ratu. Godine 1976. Hasan je u savezništvu s Mauritanijom zauzeo susednu Zapadnu Saharu, bivšu špansku koloniju s vrednim ležištima fosfata, otpočevši time sukob sa zapadnosaharskim gerilskim pokretom Polisario, kog je podržavao susedni Alžir.
U 1990ima u Maroku je započeo proces postupne demokratizacije. Hasana je naslijedio sin Muhamed VI, koji je ubrzao političke i društvene reforme.
Glavni jezici stanovništva su arapski, odnosno njegovo narječje koji se značajno razlikuje od standardnog jezika, te narečja berberskog kojima se govori uglavnom u planinskim područjima. Stanovništvo Maroka je mešavina mnogih skupina, od starosjeditelja Berbera, preko doseljenika iz severne i podsaharske Afrike, do izbjeglica s Iberijskog poluostrva nakon rekonkviste.
Državna religija je islam, kojoj pripadaju gotovo svi stanovnici. Većina Marokanaca po veri su sunitski muslimani, kojima pripadaju Arapi i Berberi.
Maroko je po broju stanovnika četvrta arapska zemlja, iza Egipta, Sudana i Alžira. Arapi su došli u Maroko u 7. veku i uspostavili svoju kulturu ondje. Jevrejska zajednica u Maroku se značajno smanjila, a trenutno broji oko 7.000 stanovnika.
Većina od 100.000 inostranih stanovnika su Francuzi i Španci, od kojih su mnogi učitelji ili visokokvalikikovani radnici. Sve više i više je i penzionera, posebno u Marakešu.
Maroko je monarhija u kojoj postoji parlament i nezavisno sudstvo. Na čelu države je kralj. On predsedava Savetom ministara, imenuje premijera na osnovu rezultata izbora, imenuje sve ministre u vladi na predlog premijera i ima pravo da raspusti skupštinu, raspiše nove izbore i smeni ministre. Kralj je vrhovni komandant vojske i religijski lider.
[You must be registered and logged in to see this link.]
Zaga- Šefica Grupe TNT
-
Grad : Niš
Browser :
Broj Postova : 1829
Broj Poena : 27545
Reputacija : 1344
Datum upisa : 24.12.2009
Datum rođenja : 21.05.1973
Godine Starosti : 51
Pol : Zodijak :
Zanimanje : svašta nešto
Moj YOUTube Video :
Strana 1 od 1
Dozvole ovog foruma:
Ne možete odgovarati na teme u ovom forumu