Sarajevski atentat

Sarajevski atentat


Sarajevski atentat se dogodio 28. juna 1914. godine u Sarajevu, (Bosni i Hercegovini) kada su članovi organizacije Mlada Bosna ubili nadvojvodu Franju Ferdinanda, austrougarskog prestolonaslednika, i njegovu suprugu Sofiju Hotek.
Preduslovi za planiranje atentata

Na Berlinskom kongresu održanom 1878. (sazvanom radi revizije Sanstefanskog sporazuma), odlučeno je između ostalog, petom tačkom sporazuma, da Austro-Ugarska ima pravo da okupira Bosnu i Hercegovinu na trideset godina. Teritorije su formalno i dalje bile pod turskom vlašću ali pod očiglednom kontrolom Austro-Ugarske. Za razliku od Bosne i Hercegovine, Srbiji i Crnoj Gori su na Kongresu potvrđene nezavisnosti što je doprinelo ogorčenju srpskog stanovništva u Bosni. Kasnije, razvojem situacije van Bosne, počeće da se javljaju nacionalno-revolucionarna udruženja mladih. Srbija je nakon teških oslobodilačkih ratova, tražila oslonac u nekoj od velikih sila, na samom Berlinskom kongresu budući da nije imala pravo da učestvuje u donošenju odluka, bila je primorana da nekako na svoju stranu privoli nekog od predstavnika velikih sila. To je uspela da učini sa austro-ugarskim predstavnikom - u zamenu za zastupanje njenih interesa u cilju dobijanja nezavisnosti, Srbija je Austro-Ugarskoj obećala Novopazarski sandžak, potpisivanje trgovinskog ugovora i izgradnju železnice kroz svoju zemlju. Time je Austro-Ugarska postigla da se Srbija ne spoji sa Crnom Gorom i tako je spreči u njenom prodoru na Istok (što je bio tajni i dugogodišnji plan Nemačke i Austro-Ugarske, tj. njihov cilj je bio izlazak na Sredozemlje i kontrolisanje strateški ključnih mesta: Soluna, Bosfora i Dardanela); takođe, trgovinskim ugovorom bi se Srbija i ekonomski potčinila Monarhiji, a izgradnja železnice je značila da Srbija praktično iz svog budžeta gradi železnicu koju će Monarhija moći da koristi kao svoju. Plan Srbije je uspeo iako je za njega podnela ogromne žrtve - dobila je međunarodno priznatu nezavisnost. U cilju da se obezbede ranije dogovorene naknade Austro-Ugarskoj, 1881. godine, srpski ministar spoljnih poslova, Milutin Garašanin, i ministar finansija, Čedomilj Mijatović, na odobrenje kneza Milana Obrenovića potpisali su Tajnu konvenciju po kojoj osim ranije dogovorenih stavki, Srbija nije smela da, bez prethodne saglasnosti Monarhije, sklapa bilo kakve ugovore sa drugim državama. Za uzvrat, car Franc Jozef je podržao krunisanje Milana Obrenovića za kralja 6. marta 1882. godine. Ovo je značilo krajnju potčinjenost Srbije Austro-Ugarskoj. Međutim, događaji na unutrašnjem planu u Srbiji dovode do velike oficirske zavere na Kralja Aleksandra Obrenovića i njegovu kraljicu, Dragu Mašin, Majski prevrat. Ovo je dovelo do drastične promene u spoljno-političkoj orijentaciji. Naime, dolaskom Karađorđevića na vlast, preovladala je pro-ruska struja za razliku od pro-austrijske kojoj su pripadali Obrenovići. Samim tim, počinje udaljavanje od Austro-Ugarske, veće oslanjanje na Rusiju, Srbija teži da zaključi ugovor o snabdevanjeu oružjem sa Francuskom, i trgovinski ugovor sa Bugarskom i Crnom Gorom. Sa Bugarskom je sklopljen ugovor 1905. godine što je značilo kršenje Tajne konvencije. To je značilo samo jedno: Austro-Ugarska je zatvorila svoje granice za razmenu bilo kakve robe sa Srbijom, otpočeo je Carinski rat 1906.-1911. godine. Srbija je neočekivano našla izlaz iz prividne krize, železnicom je počela da trguje sa Bugarskom i Grčkom, a plovidbom preko Dunava, razvila je i trgovinu sa Nemačkom, Velikom Britanijom i Holandijom. Sasvim neočekivano za situaciju, srpska privreda i trgovina počela je da se razvija brže nego pod uticajem Monarhije. Videvši da ne uspeva u svojim ciljevima, da se Srbija sve više osamostaljuje umesto da propada i da će uskoro predstavljati veću pretnju, tim pre što propagira ujedinjenje svih južnoslovenskih naroda u jednu državu pod njenim vođstvom. Ta panslovenska ideja je pretila da Monarhiju ostavi bez velikog dela teritorije budući da je obuhvatala Slovence, Hrvate i Bosnu i Hercegovinu. Tako je Monarhija, kao veliki udarac srpskim idejama o velikoj državi i oslobođenju braće, tačno po isteku trideset godina od Berlinskog kongresa, 1908. godine anektirala Bosnu i Hercegovinu.

Aneksiona kriza

Bosna i Hercegovina je posle Berlinskog kongresa zvanično bila turska teritorija kao i Novopazarski sandžak. Međutim okupacija tih teritorija od strane Monarhije značila je njihovo kontrolisanje - Monarhija je zavela svoj režim zvanično kontrolišući samo finansije (što u stvari znači celokupnu kontrolu države). Opet, vraćajući se malo unazad i na druge prostore vidimo kako je sudbina jedne države zavisila isključivo od drugih, pa čak i od njihovih unutrašnjih prilika. Krajem devetnaestog i početkom dvadesetog veka, Tursko carstvo je predstavljalo „bolesnika na Bosforu“. Ono je još uvek počivalo na feudalnom sistemu, za razliku od kapitalističkih država Evrope (Engleska, Francuska, Nemačka, Austro-Ugarska). Ono je kaskalo za ostatkom Evrope i bivalo sve slabije, tim pre što su ga cepali unutrašnji pokreti i ratovi za oslobođenje naroda koji su u njemu bili potčinjeni. Budući da je zauzimalo strateški najvažnija mesta u Evropi, sve velike sile su vrebale svaku priliku da se pokaže mala slabost i da se oduzme neki deo teritorije. Do 1912. godine, Turska je u Evropi zadržala Albaniju, Novopazarski sandžak, Kosovo, Makedoniju i deo Grčke. Austro-Ugarska monarhija je 1908. objavila aneksiju Bosne i Hercegovine, tj. njeno kompletno pripajanje teritoriji Austro-Ugarske kao dela jedne suverene države. To je izazvalo burne reakcije, pogotovo u Srbiji kojoj su tako, kako smo videli, osujećeni planovi za formiranje velike i jake južnoslovenske države. Celokupna situacija je zamalo tad dovela do rata, Srbija je mobilisala vojsku, Rusija intervenisala kod Nemačke i velikih sila, Crna Gora se stavljala u službu Srbije. Kriza je okončana 31. marta 1909. godine kada su Srbija i Rusija pod pretnjom ratom primorane da potpišu izjavu da im aneksija ne smeta (Rusija je potpisala 30. marta, a Srbija narednog dana jer nije mogla da ide u rat bez Rusije). Turska je bila potkupljena odmah posle aneksije tako da je sav otpor na silu eliminisan. Međutim, u Bosni sa druge strane kao i u Srbiji počinju da niču nacionalno-revolucionarne organizacije, otvorene svim sredstvima borbe, pogotovo atentatima. Jedna takva organizacija je Mlada Bosna koja je radila zahvaljujući podršci dveju organizacija iz Srbije, prvo Narodne odbrane, a potom, od 1911. godine organizacije Ujedinjenje ili smrt, poznatije kao Crna ruka.

Atentat
Sam atentat nije bio usmeren da značajno oslabi Monarhiju i namerno pokrene rat jer nijedan od atentatora nije bio dovoljno politički obrazovan da bi mogao tako nešto iskovati. Svi učesnici u atentatu su bili studenti ili maloletna lica. Ovome u prilog ide još i činjenica da su ta vremena bila obeležena atentatima (npr. atentat na austrijsku caricu Elizabetu, 10. septembra 1898. godine u njenoj poseti Italiji, kao i to da nadvojvoda Franc Ferdinand nije bio mnogo uticajan u carstvu i da se zalagao za ideju da Monarhija bude uređena kao trijalistička, tj. da slovenske zemlje dobiju isti status kao Mađari, tj. da dobiju veća prava čime je hteo da očuva mir u Monarhiji. Sam atentat nije u početku bio usmeren na prestolonaslednika, već na guvernera Bosne i Hercegovine, Oskara Poćoreka. Planovi za njegovo ubistvo počeli su da se kuju tek pošto se tajnim kanalima u Srpskoj obaveštajnoj službi na čelu sa Dragutinom Dimitrijevićem saznalo da austro-ugarski prestolonaslednik dolazi u Sarajevo da nadgleda vojne manevre. Aktivnostima na granici, prebacivanju trojice mladića sa oružjem u Bosnu bio je obavešten srpski predsednik vlade, Nikola Pašić. On je srpskom ambasadoru u Monarhiji naredio da vesti prenese državnom vrhu međutim, on je to preneo previše diskretno, govoreći da su manevri i pokazivanje moći na srpski verski praznik možda previše provokativni. U samom atentatu učestvovalo je sedam osoba raspoređenih po maršruti od polja gde su se održavali manevri do Gradske većnice:
Mehmed Mehmedbašić
Vasa Čubrilović
Nedeljko Čabrinović je bacio bombu na povorku, ali je prestolonaslednik odgurnuo bombu sa krova i ona je pala na sledeći automobil u koloni.
Cvetko Popović
Danilo Ilić
Trifko Grabež
Gavrilo Princip: kao i ostali atentatori niz ulicu su čuli eksploziju bombe i napustili svoja mesta. Neobičnim spletom slučajnosti, nadvojvodin automobil je u trenutku prošao pored Gavrila Principa koji je iskoristio priliku i potegao revolver. Prvi hitac je ranio nadvojvodu u vrat, a drugi, namenjen guverneru Bosne Poćoreku, ranio je Sofiju u predeo abdomena. Oboje su podlegli ranama na putu ka rezidenciji guvernera. Princip je, kao i Čabrinović, pokušao da počini samoubistvo, kapsulom cijanida, no i u njegovom slučaju je otrov zatajio. Pokušaj da si ispali hitac u glavu preduhitrili su pripadnici policije.

Sudski Proces u Austro-Ugarskoj

Gavrilo Princip i ostali atentatori, kao i brojne osobe koje je Austro-Ugarska policija identifikovala kao saradnike, bili su uhapšeni. Suđeno im je u Sarajevskom procesu od 12. do 23. Oktobra 1914. godine. Presude su donesene 28. Oktobra. Petorici zaverenika izrečena je smrtna kazna (Iliću, Čubriloviću, Keroviću, Jovanoviću i Miloviću), dok su Princip i Čabrinović, s obzirom na to da su po Austro-Ugarskom zakonu bili maloletni, dobili maksimalnu kaznu od 20 godina zatvora.

Spoljnopolitička reakcija Beča

Austro-Ugarska monarhija je odmah po dospeću vesti o atentatu optužila Srbiju i njenu vladu za organizovanje prevrata van svoje teritorije, zatim sprovela samo formalnu istragu. Vest o ubistvu je bila kao poručena za Austro-Ugarsku koja je samo tražila povod da zarati sa Srbijom, ubeđena da će je pokoriti i uništiti jednim udarcem. Namere Austro-Ugarske najbolje se vide u ultimatumu upućenom Srbiji.
Odgovornost za atentat

U ovako komplikovanim situacijama ne može se prebaciti odgovornost jednoj državi kao što je to učinila Austro-Ugarska optužujući Srbiju da je ona organizovala atentat. Srpska vlada je bila optužena za organizovanje atentata što se može nazvati apsurdnim s obzirom na nesporne činjenice da je:
Srbija bila slaba posle Balkanskih ratova i sasvnim nespremna za rat protiv ne samo Austro-Ugarske, već i protiv njene saveznice, Nemačke. Od takvog nepromišljenog čina ona je mogla imati samo nepopravljive štete i srpska vlada je zasigurno najmanje poželela atentat od strane bilo koga na prestolonaslednika susedne joj sile, koja je uzgred rečeno, tražila i najmalji povod kao opravdanje da napadne Srbiju.
U Srbiji je trajala predizborna kampanja, tako da su sve radnje Pašićeve vlade bile usmerene na to kako da pridobije što više birača a ne na to kako da sigurno izazove rat. Austro-Ugarska monarhija je, naročito posle Balkanskih ratova u kojima je Srbija zajedno sa Crnom Gorom uspešno ratovala, pojačala antisrpsku propagandu nazivajući Srbiju "podstrekačem svih revolucionarnih pokreta na Balkanu" što je bila opaka ali i neutemeljena optužba. Ovakva, na mahove histerična propaganda, imala je za cilj da sopstvenu javnost pridobije i pripremi za buduće planirane akcije i eventualni "kazneni rat" protiv "neposlušne Srbije". Mlada Bosna je bila poluilegalna organizacija za čije su postojanje znale austrougarske vlasti i posle ranijih neuspelih atentata njenih pripadnika većina njenih članova imala je policijske dosijee i budno su se pratile njihove aktivnosti. Da stvari budu "čudnije" na nekoliko dana pred sam atentat, za koji su policijski organi znali da će se desiti, samo je njih nekolicina pritvorena iz bezbedonosnih razloga. Potencijalni atentatori su namerno ostali na slobodi!? Propaganda je dobila željenu, opaku težinu kad se u njen kontekst ubacio podatak da je načelnik srpske kontra-obaveštajne službe bio glavom pukovnik Dragutin Dimitrijević Apis. Prema austrougarskim propagandističkim podacima pukovnik Apis je "sarađivao sa pripadnicima Mlade Bosne". Saradnja je pojam koji se po želji može tumačiti i zlonamerno. Međutim, posao je čoveka na tako odgopvornom mestu kao što je načelnik Glavnog obaveštajnog odelenja jedne zemlje, između ostalog da ima uvida kakva sve osobe ulaze, kreću se kroz dotičnu zemlju i izlaze iz nje. Priroda njegovog posla je i da sarađuje, bolje rečeno da kontaktira sa (ne)sumnjivim osobama radi bezbednosti njegove zemlje. Prema novijim saznanjima, upravo je pukovnik Apis zaslužan što su austrougarske vlasti na vreme dobile anonimnu dojavu da se na nadvojvodu Ferdinanda priprema atentat. Dakle, pukovnik D.D. Apis je kao revnosan i odgovoran čovek bio svestan posledica po Srbiju od takvog, u svakom pogledu štetnog čina kakav je atentat na nadvojvodu Ferdinanda.

Takođe, ne može se reći ni to da je Austro-Ugarska sasvim nevina. Naime, ona je sigurno, i bez nagoveštaja sa srpske strane, mogla da zna da je Vidovdan veliki verski praznik kod Srba i još da je povezan sa velikim nacionalnim ponosom vezanim za Kosovsku bitku iz 1389. godine i očuvanje srpstva uopšte. Vojni manevri koje je prestolonaslednik nadgledao su bili organizovani da bi se pokazala snaga Monarhije i da bi se njome zastrašili buntovni Srbi. Sa druge strane, može se reći da ima krivice kod svih velikih sila jer su gledajući svoje unutrašnje interese zanemarile očigledne austrougarske i nemačke planove o pokoravanju Istoka i jer su dopustile da se još na Berlinskom kongresu stvari podese onako kako je to Oto fon Bizmark hteo. Pomalo od svačije odgovornosti, tj. neodgovornosti je doprinelo direktno, ne samo organizovanju atentata, nego i izbijanju Prvog svetskog rata.

Međutim, nesporno je da su atentaori bili članovi organizacije Mlada Bosna te da su austrougarske vlasti ubrzo sve glavne njene članove pohapsili i osudili na adekvatne kazne. Takođe nijedan od uhapšenih Mladobosanaca, koji su u istražnom postupki podvrgnuti najtežim oblicima mučenja, nije priznao bilo kakvu svoju vezu s bilo kojom organizacijom iz Srbije ili sa bilo kojim njenim državljaninom, odnosno nije dokazana umešanost Srbije u atentat. Kasnija "istraživanja", pre bi se reklo publicista željnih senzaciolizma i dobiti od prodaje takvih njihovih knjiga, dovode u vezu čak i Masone sa atentatorima potrepljujući svoju nedokazanu tvrdnju da je navodno beogradski industrijalac Damljanović, inače mason, lično poklonio revolver G. Principu iz koga je ovaj ispalio sudbonosne hice.

Činjenica je da se do dan danas "Odgovornost za atentat" ne može pripisati nikom drugom do atentatorima iz redova Mlade Bosne.

[You must be registered and logged in to see this link.]

Gavrilo Princip



Pred sam cin atentata



Hapsenje Gavrila Principa



Ispracaj posmrtnih ostataka Franca Ferdinanda

Prijestolonasljednik Franjo Ferdinand


Preduslovi za planiranje atentata

Kad se pogleda malo dalje u prošlost, jasno se može vidjeti da uzroci za planiranje i izvođenje Sarajevskog atentata leže još u godini 1878., tačnije u odlukama donešenim na Berlinskom kongresu. Na ovom kongresu velikih evropskih sila, sazvanom radi revizije Mira u San Stefanu, odlučeno je između ostalog, petom tačkom sporazuma, da Austro-Ugarska ima pravo okupirati Bosnu i Hercegovinu na trideset godina. Teritorije su formalno i dalje bile turski vazal ali pod očiglednom kontrolom Austro-Ugarske. Za razliku od Bosne i Hercegovine, Srbiji i Crnoj Gori su na Kongresu potvrđene nezavisnost što je doprinijelo ogorčenju srpskog stanovništva u Bosni. Ali u tom trenutku, nije bilo većih organiziranja. Tek kasnije, razvojem situacije van Bosne, početi će se javljati nacionalno-revolucionarna udruženja mladih. Kako je sve teklo: Srbija budući slaba poslije oslobodilačkih ratova, tražila je oslonac u nekoj od velikih sila, na samom Berlinskom kongresu budući da nije imala pravo da učestvuje u donošenju odluka, bila je primorana da nekako na svoju stranu privoli nekog od predstavnika velikih sila. To je uspela učiniti sa austro-ugarskim predstavnikom - u zamjenu za zastupanje njenih interesa u cilju dobijanja nezavisnosti, Srbija je Austro-Ugarskoj obećala Novopazarski sandžak, potpisivanje trgovinskog ugovora i izgradnju željeznice kroz svoju zemlju. Time je Austro-Ugarska postigla da se Srbija ne spoji sa Crnom Gorom i tako je spriječi u njenom prodoru na Istok (što je bio tajni i dugogodišnji plan Njemačke i Austro-Ugarske, tj. njihov cilj je bio izlazak na Sredozemlje i kontroliranje strateški ključnih mjesta: Soluna, Bospora i Dardanela); također, trgovinskim ugovorom bi se Srbija i ekonomski podčinila Monarhiji, a izgradnja željeznice je značila da Srbija praktično iz svog budžeta gradi željeznicu koju će Monarhija moći da koristi kao svoju. Plan Srbije je uspio iako je za njega podnijela ogromne žrtve - dobila je međunarodno priznatu nezavisnost. U cilju da se osiguraju ranije dogovorene naknade Austro-Ugarskoj, 1881. godine, srpski ministar vanjskih poslova, Milutin Garašanin, i ministar finansija, Čedomilj Mijatović, na odobrenje kneza Milana Obrenovića potpisali su Tajnu konvenciju po kojoj osim ranije dogovorenih stavki, Srbija nije smijela da, bez prethodne saglasnosti Monarhije, sklapa bilo kakve ugovore sa drugim državama. Za uzvrat, car Franjo Josip je podržao krunidbu Milana Obrenovića za kralja 6. marta 1882. godine. Ovo je značilo krajnju potčinjenost Srbije Austro-Ugarskoj. Međutim, događaji na unutrašnjem planu u Srbiji dovode do velike časničke zavjere na kralja Aleksandra Obrenovića i njegovu kraljicu, Dragu Mašin, Svibanjski prevrat. Ovo je dovelo do drastične promjene u vanjsko-političkoj orijentaciji. Naime, dolaskom Karađorđevića na vlast, prevladala je pro-ruska struja za razliku od pro-austrijske kojoj su pripadali Obrenovići.



Samim tim, počinje udaljavanje od Austro-Ugarske, veće oslanjanje na Rusiju, Srbija teži da zaključi ugovor o opskrbi oružjem sa Francuskom, i trgovinski ugovor sa Bugarskom i Crnom Gorom. Sa Bugarskom je sklopljen ugovor 1905. godine što je značilo kršenje Tajne konvencije. To je značilo samo jedno: Austro-Ugarska je zatvorila svoje granice za razmjenu bilo kakve robe sa Srbijom, otpočeo je Carinski rat 1906.-1911. godine. Srbija je neočekivano našla izlaz iz prividne krize, željeznicom je počela trgovati sa Bugarskom i Grčkom, a plovidbom preko Dunava, razvila je i trgovinu sa Njemačkom, Velikom Britanijom i Holandijom. Sasvim neočekivano za situaciju, srpska privreda i trgovina počela je da se razvija brže nego pod uticajem Monarhije. Vidjevši da ne uspijeva u svojim ciljevima, da se Srbija sve više osamostaljuje umjesto da propada i da će uskoro predstavljati veću prijetnju, tim pre što propagira ujedinjenje svih južnoslavenskih naroda u jednu državu pod njenim vodstvom. Ta panslavenska ideja je pretila da Monarhiju ostavi bez velikog dijela teritorija budući da je obuhvaćala Slovence, Hrvate i Bosnu i Hercegovinu. Tako je Monarhija, kao veliki udarac srpskim idejama o velikoj državi i oslobođenju braće, tačno po isteku trideset godina od Berlinskog kongresa, 1908. godine anektirala Bosnu i Hercegovinu.

Gavrilo Princip ubija austro-ugarskog prijestolonasljednika Franju Ferdinanda i njegovu suprugu Sofiju.

Sam atentat nije bio usmjeren da značajno oslabi Monarhiju i namjerno pokrene rat, nijedan od atentatora nije bio dovoljno politički obrazovan da bi mogao tako nešto iskovati. Svi učesnici u atentatu su bili studenti ili maloljetna lica. Ovome u prilog ide još i činjenica da su ta vremena bila obilježena atentatima (npr. atentat na austrijsku caricu Elizabetu, 10. septembra 1898. godine u njenoj posjeti Italiji, kao i to da nadvojvoda Franjo Ferdinand nije bio mnogo uticajan u carstvu i da se zalagao za ideju da Monarhija bude uređena kao trovlašće, tj. da slavenske zemlje dobiju isti status kao Mađari, tj. da dobiju veća prava čime je htio da očuva mir u Monarhiji. Sam atentat nije u početku bio usmjeren na prijestolonasljednika, već na guvernera Bosne i Hercegovine, Oskara Potioreka. Planovi za njegovo ubistvo počeli su da se kuju tek pošto se tajnim kanalima u Srpskoj obavještajnoj službi na čelu sa D.D. Apisom saznalo da austro-ugarski prijestolonasljednik dolazi u Sarajevo da nadgleda vojne vježbe. Aktivnostima na granici, prebacivanju trojice mladića sa oružjem u Bosnu bio je obaviješten srpski predsjednik vlade, Nikola Pašić. On je srpskom ambasadoru u Monarhiji naredio da vijesti prenese državnom vrhu međutim, on je to prenio previše diskretno, govoreći da su vježbe i pokazivanje moći na srpski vjerski praznik možda previše provokativni. U samom atentatu učestvovalo je sedam osoba raspoređenih po maršruti od polja gdje su se održavale vježbe do Gradske vijećnice:
Mehmed Mehmedbašić
Vasa Čubrilović
Nedeljko Čabrinović je bacio bombu na povorku, ali je prijestolonasljednik odgurnuo bombu sa krova i ona je pala na sljedeći automobil u koloni.
Cvetko Popović
Danilo Ilić
Trifko Grabež
Gavrilo Princip: kao i ostali atentatori niz ulicu su čuli eksploziju bombe i napustili svoja mjesta. Neobičnim spletom slučajnosti, nadvojvodin automobil je u trenutku prošao pored Gavrila Principa koji je iskoristio priliku i potegao revolver. Prvim hicem je pogodio nadvojvodu a drugim, namijenjenim Oskaru Poćoreku, vojvotkinju Sofiju. On, kao i ostali atentatori su uhvaćeni i suđeno im je u Solunskom procesu 1917. godine. Austro-Ugarska monarhija je odmah po dospijeću vijesti o atentatu optužila Srbiju i njenu vladu za organiziranje prevrata van svoje teritorije, zatim provela samo formalnu istragu. Vijest o ubistvu je bila kao poručena za Austro-Ugarsku koja je samo tražila povod da zarati sa Srbijom, uvjerena da će je pokoriti i uništiti jednim udarcem. Namjere Austro-Ugarske najbolje se vide u ultimatumu upućenom Srbiji.


Odgovornost za atentat


U ovako kompliciranim situacijama ne može se prebaciti odgovornost. Srpska vlada je bila optužena za organiziranje atentata što se može nazvati apsurdnim s obzirom na to da je: Srbija bila slaba posle Balkanskih ratova i sasvim nespremna za rat protiv ne samo Austro-Ugarske, već i protiv njene saveznice, Njemačke. U Srbiji je trajala predizborna kampanja, tako da su sve radnje Pašićeve vlade bile usmjerene na to kako da pridobije što više birača a ne na to kako da sigurno izazove rat. Opet, ne može se reći ni to da nema srpske krivice uopće jer je glavni pokretač svih revolucionarnih pokreta upravo Srbija koja je i širila takvu propagandu. Tim pre se ne može reći da nema srpske krivice, jer je ključna ličnost u cijeloj situaciji upravo D.D. Apis, načelnik srpske obavještajne službe koji je pod svojom kontrolom držao i srpske granične prelaze.

Također, ne može se reći ni to da je Austro-Ugarska sasvim nevina. Naime, ona je sigurno, i bez nagovještaja sa srpske strane, mogla da zna da je Vidovdan veliki vjerski praznik kod Srba i još da je povezan sa velikim nacionalnim ponosom vezanim za Kosovsku bitku iz 1389. godine i očuvanje srpstva uopće. Vojni manevri koje je prijestolonasljednik nadgledao su bili organizirani da bi se pokazala snaga Monarhije i da bi se njome zastrašili buntovni Srbi. Sa druge strane, može se reći da ima krivice kod svih velikih sila jer su gledajući svoje unutrašnje interese zanemarile očigledne austro-ugarske i njemačke planove o pokoravanju Istoka i jer su dopustile da se još na Berlinskom kongresu stvari prilagode onako kako je to Otto von Bismarck htio. Pomalo od svačije odgovornosti, tj. neodgovornosti je doprinijelo direktno, ne samo organiziranju atentata, nego i izbijanju Prvog svjetskog rata.